De Citotoets anno 1978
Als kind werd ik meerdere jaren gepest op de basisschool en in de familiesetting. Daardoor werd ik een expert in me stilhouden en onzichtbaar maken. Toen ik mijn Citotoets maakte kwam daar op alle fronten HAVO-niveau uit, behalve rekenen dan. Nu weet ik dat ik dyscalculie heb die zich in het Engels minder uit omdat ze daar twenty seven zeggen in plaats van het Nederlands zeven en twintig – wat mijn brein niet begrijpt, toen totaal onderkent. Maar ik was altijd een gemotiveerde leerling die werkte voor hogere cijfers. Razend werd ik toen ik enkele jaren geleden mijn Citotoets terugvond met daaronder het advies van de juf…
De onwijsheid van een juf
De Juf had in al haar stupiditeit en onwetendheid oprecht bedacht dat ik maar naar de Huishoudschool moest omdat ik zo verlegen was. Geen weet had ze van waaróm ik zo verlegen was. Geen gesprek werd er met me aangegaan, geen vraag gesteld. Wat een macht van zo’n juf. Ze had mijn hele leven ten slechte kunnen beïnvloeden! Godzijdank heeft mijn moeder toen geopperd: “Laat haar maar op de Mavo beginnen, dan zien we wel”. Zo bereikte ik soepel het Havo, VWO, HBO en geraakte zelfs op de Universiteit van Amsterdam. Niet dankzij maar ondanks mijn juf.
Discriminatie van (verlegen) meisjes…
Onlangs sprak ik een andere verlegen basisschoolmedeleerling. Hij wist zich nog te herinneren dat hij ook heel verlegen was maar hij mocht wel rechtstreeks naar de Havo. Hoe dan? Wat een sociale ongelijkheid dacht ik meteen. Inmiddels weten we dat vrouwen onderbetaald worden voor hetzelfde werk. Ik denk dat de discriminatie van verlegen meisjes daarvan de voorbode is. En het beperkte en negatieve voorstellingsvermogen en fixed mindset van een docent.
Let eens wat meer op wat jij zegt tegen een kind. Denk je in typeringen of kijk je waarderend naar de ander? Geeft het vertrouwen en energie? Nee? Slik het dan in. Niemand is ermee gebaat.
