Opvoedkundig lesje
Onze ouders hebben kinderen geleerd sorry te zeggen als we een ander kindje hadden gekwetst in de zandbak door een speelgoedje af te pakken. Dan, het onhandige moment van tegenover elkaar staan en je ‘sorry’ eruit persen… Wie kent het niet? Maar werkte dit levenslesje ook? Ik heb er zo mijn twijfels over.
Tijdens training
… hoor ik vaak irritatie over medewerkers/collega’s of leidinggeveneden die kwetsend gedrag lieten zien op de werkvloer. Gevolgd door oordeel en verwijt: “Waarom zegt de ander geen sorry? Verontschuldigingen waren nu echt op z’n plek geweest!” Ik leg dan het proces stil en vraag de groep: wie kan er ownership nemen? Oprecht zijn excuses maken? Vaak gaan er maar 1 of 2 handen omhoog. Velen vinden het zelf moeilijk.
Wel noemen ze dat de ander ook vaak te makkelijk: oh sorry, zegt wat nep over komt.
Een goede vriendin
… zei ooit tegen me: “het feit dat jij je excuses maakt in de vriendschap betekent nog niet dat ik dat ook kan of wil”. Zelf dacht ik dat eigenaarschap nemen iets positiefs en zelfs essentieel was in vriendschappen maar nu bleek het bedreigend voor de ander.
Mannen & schaamte
Excuses maken is voor mannen nog een beetje lastiger want het wordt ervaren als de ander gelijk geven en geeft schaamte omdat ze verzaakt hebben en zich minderwaardig voelen. Het staat gelijk aan het signaal geven: ik ben zwak. De reflex is daarom juist het tegenovergestelde te doen; push back geven en weerstand tonen (jezelf sterk laten lijken). En dus zeker geen excuses maken.
Mocht je hierover meer willen lezen, de boeken van Brené Brown (die jaren onderzoek deed naar schaamte en kwetsbaarheid) en haar Tedtalks zijn een inspiratie op dit onderwerp. Hier vind je er een.
