Daar lig ik dan, verdwaast en verdoofd languit in het gangpad. Mijn collega Peter komt gealarmeerd aangerend om me te helpen. Ik voel me, na mijn ongelukkige en alles behalve elegante uitglijer, langzaam wegzakken in een donkere tunnel. Mensen om mij heen verrichten inmiddels de noodzakelijke medische handelingen en stellen me vragen die ik nauwelijks hoor. Het voelt allemaal ver weg, alsof het niet om mij gaat.
De cateringmedewerkster van middelbare leeftijd die naast me op haar hurken gaat zitten en me met een schuin hoofd aankijkt plaatst langzaam doch zeker haar koele handen op mijn verhitte wangen. Ik voel onmiddellijk een verlichtende golf van ontspanning door me heen gaan en denk ‘het komt wel goed’. Ze observeert het effect van haar handeling maar vraag voor de zekerheid: “is dat fijn?” Haar invoelende onbaatzuchtige gebaar is de liefste welke ik in 2011 van zomaar iemand ontving. Wat een mooi cadeau. Al mijn aandacht gaat naar die fijne koelte en de liefde die ik voel meekomen. De stekende pijn in mijn enkel verschuift naar de achtergrond.
Bij de klant doet de volgende grap inmiddels de ronde: “Heb je gehoord over de collega die gestruikeld is over een blaadje sla?” Tijdens de training loop ik inderdaad door het bedrijfsrestaurant naar de saladebar waarbij ik het gladde blaadje over het hoofd zie. De groep lunchende BHV’ers verdachten mij er lacherig van een Lotusactrice te zijn. Totdat één van hun verbaasd opmerkt: “goh, die enkel wordt wel echt heel dik en blauw”. ”Ja, logisch!”, wilde ik verbolgen uitroepen voor de koele handen verlossend op mijn wangen landden.
Medisch verrichten alle betrokkenen de correcte medische handelingen om mijn zwaar verzwikte enkel op te lappen. Waarvoor mijn dank. Maar niets deed mijn pijn zo snel verminderen als het lieve gebaar van de cateringmedewerkster. Zo puur en oprecht: van mens tot mens. Ze voelde wat ik echt nodig had en maakte contact met mij als mens (niet met de defecte enkel, pezen en spieren). Haar nabijheid en fysieke aanraking deden mijn pijn acuut wijken.
Nabijheid en aanraking helpt om pijn en verdriet te verlichten. Vaak onderdrukken we in onze westerse cultuur de natuurlijke neiging om de ander aan te raken. En dat terwijl aanraking de bloeddruk en hartslag omlaag brengt en verwerking van pijn en negatieve emoties bespoedigd. Daarnaast komen prettige ‘stofjes’ zoals Oxytocine komen vrij in het lichaam. Dit hormoon komt vrij bij aanraking welke wordt ervaren als positief contact; het onderdrukt angst en brengt het lichaam sneller tot rust.
Een empatisch gebaar of woord is dus soms vele malen krachtiger dan het hooghouden van een enkel. Het kan iemands situatie in een seconden verbeteren en krachtig het leed wegnemen. We zouden dat allemaal veel meer moeten doen…
Doe je mee?[vc_row_inner][vc_column_inner width=”1/2″][vc_column_text animation=”no_animation”][vc_button title=”Archief” target=”_self” color=”wpb_button” icon=”none” size=”wpb_regularsize” href=”https://visiepoint.nl/blog”]
[vc_button title=”Abonneren” target=”_self” color=”wpb_button” icon=”none” size=”wpb_regularsize” href=”https://visiepoint.nl/abonneren”][/vc_column_text][vc_single_image image=”3572″ img_link_target=”_self” img_size=”125×25″ img_link=”http://twitter.com/visiepoint” el_class=”twittericons”][vc_single_image image=”3568″ img_link_target=”_self” img_size=”171×25″ img_link=”http://twitter.com/empathiecoach” el_class=”twittericons”]
