Hij leeft in het verleden
Leidinggevende Tim komt voor zijn coaching. Hij werkt in een internationale multinational. Op zijn nieuwe afdeling heeft hij het enorm naar zijn zin. Het werk ligt niet in de lijn van zijn opleiding maar de teamsfeer en leidinggevende zijn een herademing. Maar elke keer als we iets bespreken vertelt hij met ingehouden boosheid en verdriet over zijn vorige team. Hij kan het niet loslaten: in doen, denken, voelen is hij nog op die verschrikkelijke pijnlijke plek.
Op onderzoek uit samen
Ik bied aan om deze pijn te onderzoeken (zonder het te willen oplossen). Hij zegt dat hij toentertijd een coach had maar dat die hem niet had kunnen helpen. Ik vraag hem of ie toch wil experimenteren. Dat wil hij want het eindeloze praten helpt hem niet merkt hij.
Een helende ceremonie met een duidelijke punt
Op A4’tjes schrijft hij de namen van beide afdelingen. Hij legt ze in een lijn van hem af, met enkele meters ertussen. Hij gaat staan bij het eerste A4 (oude afdeling). Ik vraag hem de ogen te sluiten en me te vertellen hoe het daar was. Hoe stond hij op om naar zijn werk te gaan? Als hij daar aankwam, wat voelde hij? In emoties en in het lichaam? Wat dacht en vond hij toen? Waar zat spanning? Leg je handen daar eens. Hij wijst zijn buik (stress) en de druk op zijn schouders aan. Ik ga achter hem staan en druk op zijn schouders. Hij begint te huilen. We blijven erbij, ademen door en even later vertelt hij verder. Hoe naar de collega’s tegen hem waren. Hoe hij achter zijn bureau zat weggedoken en zich terugtrok. Weinig zei en bang was voor alle kritiek. Het kwam er allemaal uit. We ademen samen en voorzichtig zakt de spanning iets. Het droogt langzaam op.
Ik vat samen wat hij zojuist vertelde. Dat die fase nu achter hem ligt. Dat was toen. En dat hij nu ook echt die periode achter zich gaat laten. Ik verlicht de druk op zijn schouders en laat mijn handen aan de zijkanten van zijn lichaam (herhaaldelijk) omlaagglijden. Een diepe zucht volgt. Zijn schouders zakken iets. Ik vertel hem: “Kijk nog 1 keer om je heen in gedachten, zeg nu je “goodbye’s”. Zeg: “ik ga nu verder op mijn pad. Ik laat jullie en alles wat mij hier is gebeurd hier, in het verleden. Het gaat jullie goed.” Hij stapte daarna over deze plek heen en loopt naar zijn nieuwe afdeling.
Hoe is het daar… op die nieuwe plek?
Opnieuw sluit hij de ogen. Hij staat nu vlak voor het raam en ziet het licht door zijn oogleden heen. Hij benoemt het ruisen van de Veluwse bomen en hoe opschonend dit voelt. Hij vertelt hoe het is op deze nieuwe plek. Ik hoor lichtheid, enthousiasme, plezier en #zinin in zijn verhaal. Zijn gezicht lijkt jonger, er is ontspanning in lichaam en energie. Hij begint en neer te veren vol blijheid. Hij lijkt een jonge jongen. Ik veer met hem mee en we maken het groter. Samen schateren we.
Verbeelden
Ik zet muziek aan en hij maakt een tekening van zijn nieuwe plek. Met een tong tussen de lippen tekent hij met wasco en stiften zijn verbeelding. Hij vertelt me als het af is wat hij heeft getekend. Als allerlaatste pakt hij het oude afdelings-A4tje en verscheurd deze gedecideerd in kleine stukjes. Hij gaat er iets mee doen om er echt volledig afscheid van te nemen. Wat voor hem goed voelt. Later stuurt hij me de foto: de kleine snippertjes drijven met het water mee naar andere oorden. Het is klaar.
Later spreek ik hem tot tranen toe geroerd. De ceremonie (zoals hij hem zelf noemt) heeft hem echt geholpen om het af te ronden. Hij zegt: “Waarom ontmoette ik je 3 jaar geleden niet, toen ik je nodig had?” Ik zeg tegen hem: “Toen had ik je waarschijnlijk ook niet kunnen helpen. Had ik het ook cognitief met praten willen ‘oplossen’. Nu weet ik beter, kan ik meer en kan ik echt helpen als Instrument voor Hulp”. Ik voel me ineens die wijze coach die ik zo graag wil worden.
