Ik bel aan maar er wordt niet open gedaan
Maar de ander is wel degelijk thuis. Ik zie hem door het huis lopen. Het licht is aan, de muziek speelt duidelijk en de bel doet het gewoon- hoor ik door de voordeur heen. Waarom opent de ander de voordeur niet? Wil ie me niet horen of spreken? Hij reageert niet. Ook niet op mijn herhaaldelijk en al dringender bellen… of mijn luide kloppen op het raam, of mijn driftig bonken op de eikenhouten voordeur!? Hij wil mij blijkbaar niet horen. Dus ik blijf grotere manieren zoeken om eindelijk in contact te komen. Horen zal je me, verdikke nog aan toe!!
Het team en haar manager…
Deze metafoor gebruikte ik voor een team welke zich maar niet gehoord voelde door de manager van een engineersteam. Sommige teamleden waren vermoeid, murw en deden routinematig hun werk: vlak, uitgeblust en intens teleurgesteld. Anderen bestreden werkelijk élk thema van irritatie jarenlang met grote passie, te vuur en te zwaard. Hun oog bleef maar trekken naar ieder punt waarin ze zich niet gehoord voelden. Dat waren er nogal wat… Al 12 tot 20 jaar lang… En wat ging er een hoop energie verloren aan deze negatieve spiraal. Met als gevolg: wantrouwen tussen de medewerkers en naar het management toe en volledig negativisme.
Patronen…
- het management heeft een continue en intense focus op tekorten en falen
- het leiderschap was als onbezield: een eisende, dominante ontevredenheidscultuur gericht op brandmerken, ontslagrondes en controle en cijfers
- alleen oog voor kpi’s, cijfers, deadlines en metingen, de menselijke maat ontbreekt volledig
- er is een gemis aan veiligheid, zorgzaamheid, gulheid en waardering
- er zijn helden, antihelden en zondebokken
- dit is een belangrijke overgang van oude bedrijfsvormen naar een nieuwe bezielde samenwerking
Bovenstaande brengt ons bij de vraag: hoe gaan het management samen met het team deze vormgeven om in de toekomst de transitie in te zetten en op den duur te vervolmaken? Ik ben ook benieuwd.
Bijdrage van Erna van Lingen
