Functioneringsgesprekken
Al diverse jaren hoorde Susanne hetzelfde; je moet je meer proactief opstellen, initiatief nemen en mensen laten weten dat je veel expertise hebt. Maar Susanne durfde niet. Initiatief nemen voelde heel onveilig. Ze hield zich stil en werd zo herhaaldelijk gepasseerd voor promotie, ondanks haar excellente kwaliteiten en talenten. Dit maakte dat ze zich over de jaren meer en meer terugtrok en zich vaker ziekmeldde.
Naar de coach “gestuurd”
Susanne voelde zich gestraft omdat ze naar mij gestuurd werd. Met weerstand zat ze voor me maar heel langzaam opende ze zich en gingen we samen op onderzoek. Maar na 5 coachingsgesprekken had ik haar ‘code’ nog steeds niet gekraakt. Ik bespreek dit met haar en ook Susanne was zoekende. Ondertussen kwam er wel van alles los bij haar. Ik had haar ook gevraagd haar levensverhaal op te schrijven en daar kwam de aap uit de mouw.
De aap…
Susanne groeide op met een angstige moeder die haar ontmoedigde dingen aan te gaan. Liever veilig thuisblijven. Geen vrienden of vakanties (je wist immers maar nooit wat je kon overkomen in het buitenland) en een klein cirkeltje in de familie. Susanna’s vader was daarbij negatief en oordelend. Wat Susanne ook deed, het was eigenlijk nooit goed. Het compliment kwam nooit. Dus kwam ze tot de conclusie dat zelfs al zou ze iets ondernemen en durven dan voorkwam het oordeel van haar vader wel dat het plan het daglicht zag. Beter kon je je terugtrekken en je stilhouden. Net als op kantoor. Dit inzicht hielp Susanne. In de overige coachgesprekken verstevigen haar, noem het empoweren. Ze zet kleine (met laag risico) en dus voor haar haalbare stapjes en groeit langzaam maar zeker. Ik ben zo trots op haar.
