De rol van coach…
vraagt veel, namelijk o.a.: inleven, waardevrij luisteren, benieuwd onderzoeken, de rode draad of het thema duiden en respectvol benoemen, grenzen voelen en aangeven, vertrouwen hebben & uitspreken in de groei van de ander, werken vanuit een accepterende houding, me senang voelen om te praten over gevoelens, transparant en selectief authentiek zijn (lees meer hierover in deze blog), resultaatgericht werken met focus op ambitie. Oh ja, en ook nog iets laten ervaren, experimenteren en waarderend kijken en prompt en rijkelijk voorzichtige beweging voorwaarts benoemen. Zo proberen we het gevoel, overtuigingen of gedrag langzaam te “verschuiven” naar nieuw voelen, denken en doen.
Eentje die ik spannend vind…
In de rol van coach moet je ook kunnen confronteren en uitdagen. Het confronteren is soms lastig voor me. Jaren geleden had ik een coachee haar eerste uur van de coaching gebruikte om zich negatief uit te laten over anderen. Terwijl haar ontwikkeldoel juist was: ik wil af van mijn oordeel. Ik vroeg haar voorzichtig: als er iemand het afgelopen uur had geobserveerd, hoeveel negativiteit en oordeel had hij dan gehoord van jou? Ze dacht even na en zei meteen: te veel! De observatie/confrontatie was super krachtig en nodig.
Tegen wie was ik gemeen?
Een verlegen coachee vond het spannend gesprek aan te gaan met mensen die hij niet kende (zoals nieuwe teamleden). Hij rookte en op weg naar de rookruimte vroeg ik hem om zijn aansteker. Die stak ik onmiddellijk in mijn zak. Hij keek me verbijsterd aan en vroeg ontstemd hoe hij nu zijn sigaret moest aansteken? Ik zei: dan vraag je aan een andere roker of hij je kan helpen. Dit vond ie oprecht gemeen van mij.
Jaren later sprak ik hem boven een kop koffie en vertelde hij me hoe gemeen hij dit had gevonden. Gelukkig konden we er nu samen om lachen. Ik vroeg hem of het had geholpen. Ja! Hij kon nu makkelijk contact maken met vreemden omdat ie glimlachend aan die oefening terugdacht.
Ps. Hij was gelukkig inmiddels gestopt met roken 😉
