Het bestaan is grenzeloos
Elke jongvolwassene denkt: ik ben grenzeloos en kan alles! Het rotsvaste geloof en vertrouwen voelen. Met als keerzijde de oneindige onzekerheid. Levensvragen zijn in deze fase: hoe ontwikkel ik mezelf, ga ik het leven in, of aarzel ik onzeker op de plaats? Durf ik mezelf te laten zien? Ik bouw aan mijn eigen identiteit.
Daarbij hoort ook het zoeken naar applaus. Ik schep me met voorbeelden van oudere anderen: hun illustraties leiden mij m’n pad op. Dit past bij mij, en dit niet. Zie je mij!?
Tegen alle krachten in…
Jezelf scheppen in een wereld die niet is zoals jezelf bent. Kan ik mezelf in de wereld zetten of blijf ik in m’n eigen wereld? Interessante vraag in tijden van Corona. Durf ik het contact met de ander aan die gaat over je ware gezicht? Dingen kloppen soms anders dan we denken of voelen. Ik moet mezelf scheppen en opbouwen tegen alle krachten in die me beperken en krenken. Kan ik incasseren? In en buiten Coronatijden?
De VUCA-wereld is continue in verandering. Ik zoek een kompas om mijn kronkelende pad te vinden. Steun me zo nu en dan. Ik kan niet alles alleen. Keuzes op elk kruispunt. Maar… alles wat je voelt bestaat ook bij de ander. Soms in een iets andere vorm. Jij bent ik en ik ben jou. We zijn samen, ook in Coronatijden.
Het volmaakte is onbereikbaar
In het leven, raken we gevuld, groeien we. We streven en worden gekwetst. Ons doel raakt soms niet bereikt. Dan volgt het proces van opkrabbelen. Als een vuurpijl schiet de ene weer op na de knieval en schud het van zich af. Alsof het niet beleefd is. Of is het een slow motion en wankel evenwicht na de duikeling? Dan hernieuwd vertrouwen: ik heb het nu! Ik ben er. Maar het leven heeft vaak andere plannen met ons.
Hoe vul ik vanuit de oorsprong?
We hebben de balans tussen over jezelf nadenken versus wat kan je voor anderen doen, te vinden. Een ware onderzoekstocht. Ga ik een “mooie rol” spelen (het lieve meisje), ga ik voor de veiligheid vinden en daarin wonen? Of durf ik de keerzijde van de angstaanjagendheid in het gezicht te kijken: de afgrond, het falen, niet gezien worden in al mijn goedheid, aanwezigheid en juiste intenties. Kan ik erbij zijn wat ik kan geven, op welk moment ik dat kan geven en of ik het nog kan geven? Wat als ik ‘Nee’ zeg? Als m’n levensader en energie even tijdelijk is opgedroogd. Nadenken over hoe vind ik weer mijn kern, mijn zijn? Voor mezelf, de ander en de wereld. Dus: wat ga ik toevoegen in 2021?
Inspiratiebronnen: De Fontein van Els van Steijn en mijn Filosofiegroep Osokin. Dank voor deze voeding!
