Ontmoeting tijdens de training
Ik heet de groep van die dag hartelijk welkom, vertel het programma van de training en doe mijn korte introductie over mezelf. Met daarin ook het verhaal van mijn (top)sportverleden. Ik ben tegenwoordig een slechte ambassadeur voor topsport in het algemeen of mijn sport in het bijzonder omdat er veel pijn in voor komt. Het leert je om je grenzen niet te voelen, ze te negeren en je gevoel soms uit te zetten. Met vaak als gevolg: emotionele kwetsuur.
Hij, een deelnemer rechts in de cirkel luistert, wordt stil (na extravert enthousiasme en luide humor), verstart, zijn adem stokt en zijn ogen ontwijken mij en anderen. Dan langzaam stromen zijn tranen van verdriet over zijn wangen. Ik leg het proces stil en we luisteren naar wat hem zo geraakt heeft. We nemen de tijd.
Herkenning en verbinding
Ik heb sporters vroeger enorm op de huid gezeten in het zwembad: ik heb teveel geëist en te weinig beloont. Van mij werd ook veel gevraagd; teveel moeten doen, altijd een enorm hoge tijdsdruk en vrijwel geen budget maar wel met veel te ambitieuze doelen. Geen excuus, wel de verklaring. Ik kan inmiddels ownership nemen en voel me er ook schuldig over.
Hij is de vader die zijn kinderen pushte om naar een sport te gaan en daar op hoog niveau te sporten. Beter, verder, sneller! Wat ik vertelde klonk voor hem zo herkenbaar. Hij voelde zich schuldig dat hij zijn kinderen daar ‘gevangen’ had gehouden, ophouden en stoppen was geen optie. Ook hij ervoer schaamte.
Bevrijdende woorden van excuus
Ik voel het verlangen om mijn excuses te maken aan deze ouder, die -net al ik- de beste intenties had, topsport verrijkt je ook in je leven en opent deuren die anders gesloten blijven. Ik geef toe aan mijn verlangen en spreek mijn excuus uit. Ik vertegenwoordig op dat moment alle onhandige, lompe sporttrainers in het algemeen die ook niet goed begeleid werden door wijze volwassenen. Of die wel goede trainers als voorbeeldrol hadden.
Hij luistert aandachtig naar me, voelt, denkt na, haalt een diepe teug adem: het doet wat met hem, merkt hij. Hij ervaart de kracht van excuses ook al worden ze uitgesproken door een andere trainer dan die van zijn kinderen. Wat verontschuldigingen kunnen doen met een mens!
Kwetsbaarheid is verbinding
Samen hebben we het over mildheid naar onszelf. Dat oordeel over je eigen keuzes in het verleden niet helpt. Hij wordt nog verdrietiger: hij droomde zelf ooit topsporter te zijn maar het was niet gelukt: hij bezat geen doorzettingsvermogen en had te weinig talent. Hij legde zijn droom later op aan zijn kinderen. In de pauze belt hij met zijn bijna-volwassene kind. En hij kiest ervoor eerder naar huis te gaan, de dag was binnen 30 min. zo waardevol, meer kon er niet bij. Ziel en hart waren vol. We eindigen met een innige, rustige verbindende omarming. Wat een bijzondere ontmoeting. Helend voor ons beiden.
