Handje schudden = virussen uitwisselen…
In onze westerse wereld kennen we minder rituelen dan in menig andere cultuur. Maar we kennen wel het handen schudden als we elkaar zien en als we afscheid nemen van elkaar. In Corona tijden hebben we echter geleerd dat dit handen schudden een belangrijke bron van overdragen van ziekten is. Wat nu? Het ritueel van handen schudden, de bekende (en door velen verafschuwde) drie zoenen of een ‘hug’ (wat is het Nederlandse woord daarvoor eigenlijk?) is behoeftig aan nieuwe invulling.
Maxima doet het zo mooi
Vanaf het begin opteerde ikzelf voor de Japanse kleine buiging. Maxima heeft deze ook geadopteerd (met haar rechterhand op haar hart vaak). Dat werd het hem niet in Nederland. Ook de Indiase handen tegen elkaar op borsthoogte (Namasté: ik zie jou) werd helaas niet omarmt. Deze gebruiken ze in warme landen met een mindere hygiëne natuurlijk niet voor niets. Onze Premier had het zelfs over een schop met de voeten! Verschrikkelijk vond ik het. Afgezien van de schop kijk je nl ook naar beneden en kijk je elkaar niet aan. Een recept voor een gesprek welke uit de rails loopt. Hoe we elkaar namelijk ontmoeten aan de voorkant zet de toon voor de conversatie (en verbinding) die volgt. Wat wordt onze gezamenlijke taal, hoe geven we betekenis in het gezamenlijke (Ubuntu). John Gottman deed onderzoek en kon 96% van de tijd voorspellen hoe het gesprek ging lopen op basis van de kennismaking en eerste drie minuten van het contact.
Stresshormoon bij de post-Corona kennismaking
Als we ons niet ingesloten voelen (door bijv. een vreemde kennismaking) scheiden de bijnieren het stresshormoon Cortisol uit. Door de onduidelijkheid van onze rituelen in de begroeting loopt vertrouwen in jezelf en in de ander én het samen een deuk op. We blijven op de onderstroom (genaamd emotioneel zelfmanagement of emotionele intelligentie) bezig met “is het hier wel veilig?”
Wat en hoe je doet is ontzettend belangrijk!
Bespreek eens in je team hoe eenieder erin zit. Is het herkenbaar? Hoe lost iedereen dit op? Wat willen we eigenlijk op het werk? Wat gaan we doen als we iemand feliciteren? Kunnen we zonder die drie zoenen waarbij de kans op overdragen van ongewenste bacillen verkleind wordt? Hoe onderdruk je die neiging? Hoe willen we het dan wel? Rituelen in een team, in een organisatie doen ertoe. Hoe willen wij contact maken met de ander?
