Incasseren
Op het afsluitende evaluatiegesprek van mijn coachee (een slimme ICT’ster van 28 jaar) bespraken we haar ontwikkeling. En die loog er niet om: ze had gewonnen aan zelfvertrouwen, stelde meer analyse vragen, kon hulp, kon boven het proces hangen, haar communicatie skills waren enorm verrijkt en daardoor had ze meer rust in het hoofd. Haar concentratie en werkoutput waren verhoogd. De leidinggevende zag dit allemaal bij haar gebeuren. Hij constateerde het. Er kwam geen bewondering, waardering of een compliment. Ik zag haar het incasseren.
Haar droom
Na deze ontnuchtering wist ze haar moed en veerkracht bij elkaar te rapen en zei tegen haar leidinggevende dat ze in de toekomst naar de functie van projectleidster wilde toewerken. Dat ze daar nog niet was snapte ze zelf ook, maar ze had haar zwakke plekken goed op de radar en ging daaraan werken. Kon hij haar daarmee helpen? Een tweede dreun volgde: hij zag haar dit niet doen. Een brei aan “waarom niet’s” volgde en ik merkte dat ik als coach boos werd. Ik zag het vaker: een leidinggevende van in de 50 die op 27jarige leeftijd nog niet zo ver was als deze dame en de aanname deed dat zij de rest van haar werkende leven op dit niveau zou blijven. Sterker nog: hij vertelde dat hij pas op zijn 49ste projectleider was geworden dus dat ze dat nu al wilde was veel te vroeg.
Jongeren zijn verder
Als coach zoek ik altijd naar kansen en groeimogelijkheden. Hoe klein de stapjes of stiltstand ook is; ik wéét dat ze er zijn! Maar gras terugduwen of eraan trekken werkt niet. Ik verbaas me er vaak over hoever de jongeren van nu al zijn in vergelijk met mijzelf. Hoe goed ze zich uitspreken, hoe gevoelig ze zijn over wat er bij de ander gebeurt (read the room) en de ambities die ze hebben. Waarom is er dan zo weinig vertrouwen in dat ook deze ICT’ster heus haar doelen kan bereiken? Daarover vertel ik meer in een volgende blog.
#cliffhanger 😉
