Ik snap het niet: paniek!
Ik moest ooit tijdens een opleiding Projectmanagement iets uitleggen over het Kritieke Pad. Nu moet je weten dat zaken die gaan over iets wat maar aanleunt tegen rekenen, wiskunde of cijferen niet mijn sterke punt is. Ik heb dyscalculie. En nu gaf ik een opleiding waar deze ellendige projecttool in zat. Ik had een groot probleem want hoe ik ook zelf studeerde en herlas wat dit betekende, ik kwam er niet uit.
Noodgreep
Tot op de dag van vertrek snapte ik het eigenlijk nog steeds niet. Als ik nog wil voorbereiden reis ik soms met de trein en dan 1e klas. Met bibberende knieën en gierende zenuwen en een enorm gevoel van schaamte ben ik toen gaan staan in de 1e klas. Ik vroeg vrij luid: “Wie kan me uitleggen hoe het Kritieke Pad werkt?” En tot mijn verbazing was er een man die meteen enthousiast zei: “Kom maar hier, ik leg het je uit, waar heb je het voor nodig?” Ik kon mijn geluk niet op! Echte ridders bestaan nog.
De ander willen helpen geeft een high gevoel
Als we de ander helpen vinden andere mensen de helper aardiger. De helper ervaart zelf een gevoel van beloning. Het hormoon dopamine is ons beloningshormoon. Doe ik iets goeds voor een ander dan voel ik me er zelf beter bij. Oxytocine is het hormoon welke verbinding brengt tussen mensen en stimuleert dat we geven aan de ander. Zo gaf ik dus ook iets aan de man die mij het uitlegde.
In de zaal…
Bij binnenkomst op de locatie zei ik meteen tegen de groep: “Ga zitten, luister, we beginnen meteen: ik leg je het Kritieke Pad uit, interrumpeer me niet, I will only say this once… 😉
Ik ging van start, legde uit, begreep het zelf ook nog en de groep was helemaal tevreden. Vooral toen ze hoorden wat ik had gedaan in de trein: we moesten er allemaal hartelijk om lachen. Ik zelf ook. Ik voelde me kwetsbaar en vol schaamte in de trein, maar ook heel moedig dat ik dat durfde!
