Het beroep van trainer…
wordt door velen geambieerd. Het heeft uitstraling en lijkt zo leuk. Maandelijks, soms zelfs wekelijks hoor ik van een deelnemer: “Wat jij doet, dat lijkt me eigenlijk ook wel leuk, ik denk dat wel kan”. Kan ik een keertje met je daarover praten? Dat kan en dat heb ik in het verleden ook veel gedaan. Startende ambitieuze trainers verder geholpen op hun pad. Nu ga ik een grens trekken. Maar wil wel graag nieuwe collega’s verder helpen. Door middel van een aantal blogs die de komende weken gaan verschijnen. In deze maar meteen de negatieve nadelen aan mijn prachtige vak. In de hierop volgende blogs nog andere aspecten van het trainerschap.
Onderstaande punten vallen mij soms zwaar
- De wekker gaat regelmatig om 5 u. Of zelfs om 4.45 u. Dat die 4 in de klok zit is echt killing. Dit vanwege lange rijtijden naar je locatie en klant. Oh ja, en vaak laat thuiskomen (ongeveer tussen 19 u en 20 u regelmatig). En ook weer vroeg naar bed omdat de wekker zo vroeg staat.
- Lange uren in de auto: gemiddeld 3 u per dag, vaak langer. Met talloze verkeersinfarcten en ellenlange files waar je dagelijks instaat. Niet zo gezond voor lijf en ledenen. Vrijwel nooit kun je met de fiets (zie nr 7 en 8).
- Zit je in de auto dan is je werkdag nog niet over: klanten bellen, je eigen leven regelen aan de randen van de dag en hopen dat je bank of nutsbedrijf etc. nog open is als je belt achter het stuur. Met collega’s bel ik om 6.30 u in de auto, want die zit dan net als ik in de file. We zijn dan nog fris.
- Eindeloos de deur van je trainingszaal dichtdoen na een pauze: er zijn blijkbaar een hoop mensen in de kerk geboren… 😉
- In je lunchpauze is er geen echte ontspanning: je bent aandacht aan het geven: persoonlijke verhalen of doorpraten over wat er in de training voorviel.
- Zelf heb je vaak niet echt pauze: bellen van klanten met een urgente vraag (lees inkomen), of je staat na te praten of nazorg te geven voor wat is gebeurd tijdens de training. Of vragen te beantwoorden. Weinig tijd om zelf te plassen of te ontspannen.
- Zeulen met spullen: bijvoorbeeld stapels met boeken (iedere dag ander thema, dus elke dag of 2 dgn. wisselen van boeken) die je op de tafel legt ter inspiratie (en die die zelden worden bekeken). Verder zeulen met muziekbox, talloze spelmaterialen zoals kaartenspellen, matten, touwen, tekenmateriaal etc..
- De frustratie van de techniek: je laptop en verbindingsstukken en snoeren. Want: soms draait het wel, en soms niet en dan moet je puzzelen hoe dat op te lossen. Met of zonder hulp van een lokale huismeester/facilitaire dienst ICT’Er.
- Veel trainers werken met Apple, dat is veel makkelijker en geeft nooit een crash. Interne Windows mensen vinden dat nog wel eens moeilijk. De zin: “Oh, dat ligt aan Apple” heb ik al heel vaak gehoord.
- Altijd het goede voorbeeld geven, ook als je heel moe of geïrriteerd bent: in de communicatie moet het altijd kloppen, ga je een keer nat dan zit je groep er meteen bovenop: “haha, jij kan het ook niet”!!
- Een heel solistische rol waarbij je niet op anderen terug kunt vallen.
- Een juiste balans vinden tussen voorbeelden geven (als er niets uit de groep komt die het maar niet teveel want anders gaat het teveel over jou. Doe je het te weinig dan hoor je soms: “ik denk dat je een heel leuke vrouw bent maar ik weet eigenlijk niets van je…”. De worsteling met selectief authentiek zijn. Dus dingen inslikken en binnenhouden die het onderwerp niet raken en alleen voorbeelden geven die het thema aangaan. Continue keuzes maken.
- Bij het installeren in de vroege ochtend komt altijd wel een deelnemer vroeg binnen, dan ben je meteen aan het aandacht geven en contact maken.
- Dat je werk altijd wordt geëvalueerd door mensen die er geen verstand van hebben maar wel veel oordeel…
- Investeren in een waslijst van onmisbare trainingstools (die je kunt lezen in de volgende blog die binnenkort verschijnt).
Mocht je ambities hebben om trainer te worden, ik wens je veel succes op je pad. En dat je net als ik, handigheidjes mag ontwikkelen om bovenstaande waslijst te negeren, mee te kunnen dealen. Voor alles vind ik wel een oplossinkje. Zodat je langdurig verliefd kan blijven op je mooie vak. Net als ik. Want zelfs na 21 jaar ben ik er nog steeds dol op. Het is een verrijking om anderen voorwaarts te mogen helpen. En ondertussen leer ik stiekem gewoon lekker mee met mijn deelnemers. Dank je wel voor al jullie cadeaus.
